Essay

હું કોણ છું? આ પ્રશ્ન ભીતરની ગહેરાઈમાંથી ચિત્કારી ઊઠવા દો. જેના સ્પંદનોમાંથી પંચવિષયના રાગ ટળી જશે. તો આવો...

ખોટાની પાછળ ખોટી થઈને જીવન આખું ખુવાર થઈ જાય છે. શું ખોટું ? તો, દેહ ને દેહના સંબંધી તેમાંથી પ્રીતિ ટળી જાય તો જ અધ્યાત્મ માર્ગે ચાલી શકાય.

કેળું ને છાલ બે જુદા છે. ચશ્માં ને બૉક્સ બે જુદા છે. જુદા છે બોલવાથી જુદું થઈ જશે ? ના. તો, જુદું કરવું પડશે. તેમ દેહ-આત્મા જુદા છે હવે તેને નોખા રાખવાના છે.

હું આત્મા છું, શુદ્ધ છું, ચેતન છું, નિર્વિકારી છું, સુખરૂપ છું, અવિનાશી છું, આ વિચારધારાથી નિરંતર દેહથી વિરક્તિ વર્તે તે માટે આટલી સ્પષ્ટતા ફરજિયાત છે.

જીવાત્માએ અનંત જન્મ ધર્યા, અનંત વાર મરાણો, જન્મમરણના ચક્રમાં ફસાયો કારણ, દેહને પોતાનું સ્વરૂપ સમજી લીધું. શું દેખાતો દેહ અને આત્મા બંને એક છે ?!!!

“હું કોણ છું? આ જેને નક્કી થયું તેને જ જીવનનો લક્ષ્યાંક નક્કી થાય છે. એ વ્યક્તિ જ અધ્યાત્મ માર્ગે તીવ્ર વેગે પ્રગતિ કરી શકે છે.” ગુરુવર્ય પ.પૂ. સ્વામીશ્રીનું આ કૃપાવાક્ય હૈયે ધરી સ્પષ્ટતા કરીએ કે...

‘પૂર્વ ચલને સે બટોહી, બાટ કી પહચાન કર લે’ અર્થાત્ યાત્રિકે આગળ વધતા પહેલાં ગંતવ્ય (મુકામ) સુધી પહોંચવાના રાહને સુપેરે પિછાણવો જ પડે. પણ તે પહેલાં પણ પિછાણવા જેવું સ્વરૂપ છે પોતાનું...

સરળતા, સહજતા, નિખાલસતાનાં સહેજે દર્શન કરાવનાર મોટાપુરુષ સત્સંગ સમાજમાં સૌની આગળ અને નાનામાં નાના બાળમુક્ત આગળ કેવી રીતે વર્તે છે !!! એ શીખી એને સ્વજીવનમાં અમલમાં મૂકીએ.

“પપલાયા છોકરા ન જીવે, ધવરાવ્યા છોરા જ જીવે.” વખાણની ઇચ્છા રાખવીએ પપલાયા છોરા કહેવાય અને રોકટોકની ઇચ્છા રાખવીએ ધવરાવ્યા છોરા કહેવાય. તેથી મુમુક્ષુ તરીકે વખાણની ઇચ્છાનો ત્યાગ કરી રોકટોક ગમાડીએ.