Essay

ન્યૂજર્સી અમેરિકા ખાતે પંચમ વાર્ષિક પાટોત્સવનો લાભ આપી ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજી પરત ભારત ખાતે  સ્વામિનારાયણ ધામ, ગાંધીનગર પધાર્યા હતા. ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજીના આગમન માટે ભવ્ય સામૈયું રાખ્યું હતું. ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજી હરિકૃષ્ણ મહારાજ સાથે ગાડીમાંથી નીચે ઊતર્યા ત્યાં તો ધૂનનો ગુંજનાદ સંભળાયો - “એક, દો, તીન, ચાર... સ્વામિનારાયણનો જય જયકાર... પાંચ, છે, સાત, આઠ બાપાશ્રીનો જય જયકાર.. આપણાં ગુરુ કોણ છે ? ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજી... એમનું નામ શું છે ?...” ધૂનના સૂર જ્યાં કર્ણપટ ઉપર પડ્યા કે એકદમ ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજી ચોંક્યા અને હાથના ઇશારા વડે મોટેરા સંતને બોલાવ્યા અને ધૂન બંધ રખાવવા કહ્યું. પેલા સંતે પ્રાર્થના કરી, “બાપા, મહારાજનું નામસ્મરણ કર્યા બાદ તો આપનું નામસ્મરણ કરે છે ને !” એ સાંભળતાં ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજીએ અપ્રસન્ન મુખારવિંદે કહ્યું કે, “કીધું ને ધૂન બંધ કરાવી દો. ભજન એક સ્વામિનારાયણનું જ થાય. બંધ કરાવો આ ધૂન. આવી ધૂન નહિ બોલવાની.” અને તુરત ધૂન બંધ કરાવી દીધી. વળી, એટલેથી ગુરુવર્ય પ.પૂ. બાપજીથી ન રહેવાયું તો સમૈયામાં પ.પૂ. સ્વામીશ્રી સાથે ચાલતા હતા તેમને કહ્યું કે, “આ બધા સંતો અને હરિભક્તોને કડક શબ્દોમાં કહી દેવું કે ભજન એકમાત્ર સ્વામિનારાયણ નામનું જ કરવાનું.”